W tym miesiącu media światowe będą zajęte omawianiem piątej rocznicy trzęsienia ziemi, tsunami i nuklearnej katastrofy w Fukushimie, ale w rzeczywistości obserwujemy proces zapominania o tym co tam się stało. Fukushima zajęła swoje miejsce w szeregu innych zapomnianych katastrof jakie zdarzyły się od początku “ery atomowej”. Podobnie jak Majak i Santa Susana, wszystko co zdarzyło się w Fukushimie, zostanie odsunięte na bok. Ale radioaktywne nukleoidy będą przenikały przez tysiąclecia do naszego ekosystemu. I w błogiej nieświadomości będziemy je pochłaniali.
Zapominanie zaczyna się od kłamstwa. TEPCO ( właściciel elektrowni) zaprzeczał , że nastąpiło stopienie rdzeni reaktorów – a wiedział, że stopiły się w trzech reaktorach. Wiedział, że co najmniej jeden wyciekł do gruntu po ok 12 godzinach od wystąpienia trzęsienia ziemi i tsunami. Przez trzy miesiące kłamał, że to się nie stało. Takie twierdzenia padały nawet po zarządzeniu ewakuacji tysięcy ludzi. Dopiero w ostatnim tygodniu przyznał się, że wiedział o tym wcześniej, ale kłamstwo tak naprawdę trwało pięć lat!
Rząd Japonii mając słabą regulację prawną w zakresie kontroli nuklearnej, był całkowicie zależny od informacji TEPCO, stając się tubą informacyjną tej firmy ( Nie zgadzam się z tym stwierdzeniem autora – przypomnijmy sobie o wprowadzeniu ustawy o tajemnicy państwowej, która zablokowała wszelkie inne źródła informacji. Moim zdaniem rząd Japonii dokładnie wiedział co się dzieje, jednak w imię ogólnoświatowego dobra energetyki jądrowej skutecznie blokował wszelkie niewygodne informacje), Ludzie mieszkający w pobliżu elektrowni, narażeni na niesione wiatrem pióropusze wysoko radioaktywnych radiolukleoidów wyniesionych eksplozjami w trzech zakładach wysoko w powietrze i osadzających się daleko poza strefami ewakuacyjnymi, podejmując decyzje od których zależało życie lub śmierć, byli okłamywani i manipulowani.
Kłamstwo o kwestiach jądrowych nie jest przypisane do Japonii lub Fukushimy. Zaczęło się od pierwszego użycia broni jądrowej przeciwko ludźmi, w Hiroszimie i Nagasaki. Ogłaszając pierwszy atak Prezydent Harry Truman, któy określił Hiroszimę jako “bazę wojskową” i powiedział, że została wybrana specjalnie, aby uniknąć ofiar cywilnych. Hiroszima była bazą morską (w kraju, którego siły morskie były już zniszczone), ale prawda jest taka, że miasto zostało wybrane do wykazania obrazowo mocy super broni i bomba zrzucona została w centrum miasta, na obszarze najgęściej zaludnione przez cywilów. Po wojnie w USA twierdziło, że te ataki, w których ponad 100 tysięcy osób zginęło natychmiast, właściwie uratowały im życie.
Największą spuścizną po Czarnobylu, oprócz jego długowiecznego promieniowania, jest powszechne użycie słowa “radiophobia” przez apologetów przemysłu jądrowego opisujących reakcję publiczną na występowanie dużych promieniowań: strach. Szukaj tego słowa w wielu artykułach publikowanych w tym miesiącu o Fukushimiea. Kiedy widzisz je , lub czytasz twierdzenie, że więcej ludzi cierpi w Fukushimie przez własne irracjonalne lęki niż przez promieniowanie, pokazują Ci skutek, nie przyczynę. Skutkiem jest roztrzaskane życie i emocjonalne samopoczucie setki tysięcy ludzi, których wspólnoty zostały zniszczone, a których rodziny zostały rozerwane przez katastrofę w Fukushimie. Ludzie, których zmartwienie wzrośnie za każdym razem gdy oni lub ich dzieci dostaną wysokiej gorączki, albo krwotoku z nosa lub test pozytywnego testu na raka. Ludzie, których cierpienie, bez swojej winy, staje się niewidzialne. Wkrótce, gdy mówimy o Fukushima będziemy zmniejszyć wpływ człowieka do spierając się numerami: Ile przypadków raka tarczycy, ile potwierdzonych chorób. Przegrane, ukryte lub zapomniane będą setki tysięcy ludzi zmuszonych do opuszczenia swoich domów, w wielu przypadkach na stałe, i starających się odbudować swoje rozbite życie, o których specjaliści public relations i naukowców z branży powiedzą, że ci ludzie zrobili to sami. A zasłona niepamięci opadnie w dół i zapomnimy o nich.
Jest to tradycja zapominania jądrowego.
Zakłady produkcyjne Projektu Manhattan są przekształcone w parki rozrywki Disneya amerykańskiej wyjątkowości; ich lokalne wzrosty zachorowań na raka i zanieczyszczenia podawane bez cytowania źródeł, zniknęły pośród eksponatów muzealnych i uroczystości chwalących wielkość amerykańskiej nauki i inżynierii. Rzeczywisty cel – zniszczenia dwóch miast i zamordowanie setek tysięcy ludzi żyjących w nich, ledwie otrzymuje krótką wzmiankę na koniec obchodów: potwierdzenie pomyślnego zastosowania amerykańskiej potęgi i sprawiedliwości, że ofiary same są sobie winne. W Ameryce czcimy pamięć architektów tego masowego mordu, a zapominamy o ich ofiarach.
Niektóre trudności w pamiętaniu o osobach dotkniętych katastrofami jądrowymi są systemowy, a część jest strategicznymi. Promieniowanie jest trudne do zrozumienia. Ekspozycja na promieniowanie uosabia to, co Rob Nixon opisuje jako powolne przemocy “, bezkształtne zagrożeń, których skutki śmiertelne są rozproszone w przestrzeni i czasie.” Powolny wpływ katastrofy katastrofy nuklearnej łagodzi wrażenie samej katastrofy. Kamery News of the World koncentrowały się na reaktorach Fukushima Daiichi podczas ich eksplozji, ale jak opad tych pióropuszy osiadł na ziemi, inne zdarzenia katastroficzne zwróciły nasz zbiorowy wzrok gdzie indziej. Większość skutków zdrowotnych narażenia na promieniowanie rozwija się latami, zasłonięte zostają tragediami, które dotykają ludzi w ich życiu osobistym i odłączane są od wydarzeń które je spowodowały przez nasze postrzeganie upływu czasu.
Teza dynamiki okazała się pomocna dla promotorów energii jądrowej i dyskontowania skutków zdrowotnych ekspozycji na promieniowanie, jest związana z pojawieniem się technologii jądrowych. Wiele nowotworów, spowodowanych ekspozycjami na promieniowanie wynika z internalizacji elementów radiologicznych i powierzchniowych, Są jednak nowotwory spowodowane wchłanianiem takie jak rak tarczycy, których przyczyna nie może być bezpośrednio wykazana na podstawie indywidualnych przypadków. Gdy ich ilość gwałtownie wzrasta , tak jak w przypadku raka tarczycy, niektórzy naukowcy twierdzą, że jest to tylko wynikiem bardziej intensywnej kontroli bezpieczeństwa. Ta manipulacja dwuznacznością neguje skutki zdrowotne szeroko rozproszonych cząstek radioaktywnych, takich jak sytuacja ludzi żyjących z wiatrem od Fukushimy. Oprócz raka tarczycy, raka przełyku, zinternalizowane cząstki mają tendencję do powodowania raka płuc, raka jelita grubego, raka żołądka, raka krtani i raka innych częściach ciała, które przetwarzają co się połyka i wdycha. Nowotwory te są powszechne i mają liczne korzenie, pozwalając apologetom jądrowym na ukrycie wpływu promieniowanie na nie. To jest właśnie strategiczne zapominanie.
Musimy zrobić więcej niż pamiętanie Fukushimy, musimy nauczyć się pamiętać Fukuschimę. Aby to zrobić, musimy nauczyć się przewidywać skutki ekspozycji na promieniowanie zanim staną się one widoczne jako niejasne nowotwory wykazywane w statystyce zdrowia ludności (na przykład w Czarnobylu i Hanford). Już wyższe niż normalne stawki raka tarczycy wykryto u dzieci mieszkających w pióropuszami eksplozji Fukushima. Ale zanim zostały zredukowane do liczby przypadających nowotworów (jak w Czarnobylu), musimy nauczyć się widzieć większe i bardziej subtelne przejawy katastrof promieniowania w społeczności ludzkiej. Tymczasem, psychologiczne i emocjonalne zapisy ekspozycji na promieniowanie może być tak katastrofalne jak niektóre fizjologiczne skutki. Wielopokoleniowe rodziny, które są podzielone na oddzielne “tymczasowy” domki, dzieci, które są nauczane muszą unikać kontaktu z naturą, małżeństw rozpadające się przez obciążenie finansowe jednego z rodziców zostającego aby utrzymać pracę, podczas gdy inny zabiera dzieci z dala od zagrożeń radiologicznych oraz całe życie niepokój każdej choroby z powodu niepewności co do ekspozycji własnej i rodziny.
Tutaj jest dobry powód, aby skupiać się na problemie, którym jest rekultywacja terenu Fukushima i śledzić nieustanne wprowadzanie radionuklidów do oceanu, które będą trwać przez dziesięciolecia. Na tym że nadal śmiertelne stopione rdzenie atomowe tych reaktorów będą musiały zostać usunięta (proces, który potrwa wiele dekad), a przepływ promieniowania do morza będzie nadal wpływać na lokalny ekosystem i łańcucha pokarmowego w Oceanie Spokojnym. Jednak nie powinniśmy pozwolić, aby nasz wzrok pozostawał stałe w elektrowniach jądrowych, musimy nauczyć się widzieć głębokie rany w społeczeństwie, które pozostały do wyleczenia w ciemności. Musimy doprowadzić do odnowy całości populacji i ekosystemów, które cierpią z powodu katastrof radiologicznych. Miejmy żal za wszystko, co zostało utracone i wymagajmy od rządu i TEPCO Corporation odpowiedzialności za wspieranie tych, których życie zostało zniszczone. Domagajmy się od przedsiębiorstwa i instytucji rządowych rekompensaty i monitorowania medycznego dla tych, których stan zdrowia i dobre samopoczucie zostały naruszone, dla osób wysiedlonych ze swoich domów z powodu promieniowania, a także dla tych, którzy stracili środki do życia ze względu na zanieczyszczenia i utraty wiary publicznej w żywności przez nich produkowaną.